W kultowym pilocie Twin Peaks David Lynch mistrzowsko oddaje przyziemny rytm życia codziennego w środowisku liceum. Uczeń zakrada papierosa, inny zostaje wezwany do biura dyrektora, a frekwencja jest pobierana w klasie. Scena zmienia się nagle, gdy policjant wchodzi i szepcze do nauczyciela, co skłania krzyk i widok ucznia biegającego przez dziedziniec. Nauczyciel stara się powstrzymać łzy, gdy uświadamia sobie, że nieuchronne jest ogłoszenie. Lynch następnie skupia swój aparat na pustym siedzeniu w klasie, gdy dwóch uczniów wymieniają spojrzenia, rozumiejąc, że ich przyjaciółka Laura Palmer nie żyje.

Talent Lyncha polegał na jego skrupulatnej uwagi na powierzchni detali życia, ale zawsze zbadał głębsze, odkrywając niepokojące prądy, które czaiły się pod nimi. Ta scena z Twin Peaks zawiera tematyczną esencję jego kariery, podkreślając napięcie między normalność a niepokojącą nieznaną. Jednak nie jest to również ostateczna scena linczu, ponieważ jego płodna kariera obejmuje ponad cztery dekady, wypełnione momentami, które rezonują wyjątkowo z każdym fanem.

Termin „Lynchian” stał się synonimem niepokojącej, podobnej do snu jakości, która jest sprzeczna z łatwym wyjaśnieniem, podobnie jak złożoność pracy Lyncha. Ta jakość sprawia, że ​​jego odejście jest tak trudne do zaakceptowania; Był artystą o szczególnym głosie, ale jego apel był bardzo zróżnicowany wśród osób.

Niewielu artystów jest uhonorowanych własnym przymiotnikiem, ale „Lynchian” dołącza do szeregów „Kafkaesque”, przekraczając szczegóły jego pracy, aby opisać szersze, dezorientujące doświadczenie. W przeciwieństwie do terminów takich jak „Spielbergian” lub „Scorsese-ish”, które często odnoszą się do określonych elementów stylistycznych, „Lynchian” oddaje bardziej nieuchwytną, niepokojącą atmosferę.

Oglądanie Eraserhead było rytuałem fragmentu początkujących entuzjastów filmu, tradycji, która trwa przez pokolenia. Wpływ Lyncha jest ponadczasowy, jak widać, gdy nowe pokolenie niezależnie Bingses Twin Peaks , badając epokę Windom Earle sezonu 2.

Prace Lyncha ma dziwną ponadczasowość, zilustrowaną przez Revival 2017, Twin Peaks: The Return . Tutaj umieścił dziecko w sypialni przypominającej 1956 r., Wraz z wystrojem kowbojskim, odzwierciedlającym własne dzieciństwo. Jednak to dziecko zamieszkuje świat surrealistycznej wyobraźni Lyncha, w którym klony wymiarowe i gwałtowne spotkania są częścią tkaniny narracyjnej.

Twin Peaks: Powrót pojawił się podczas hollywoodzkiego trendu nostalgii, ale Lynch obalił oczekiwania, nie polegając na kluczowych postaciach oryginalnej serii w konwencjonalny sposób. Jego odmowa dostosowania była kwintesencyjnie Lynchian.

Lynch's wypróbowanie głównego nurtu Hollywood z wydmem spowodowało notoryczny nieporozumienie, ale nosił jego niepowtarzalny odcisk. Pomimo wyzwań udokumentowanych w książce Maxa Evry'ego, arcydziełem w Disary , Lynch nasycał film dziwnymi obrazami, takimi jak niesławna maszyna dojenia kota/szczura, prezentując swoją wyjątkową wizję nawet w niespokojnym projekcie.

Filmy Lyncha mają również nawiedzające piękno, jak widać w słonie , który, dotykając głównego nurtu motywów, zagłębia się w niepokojący świat wiktoriańskich bocznych bocznych, podkreślając trudną sytuację Johna Merricka. To także świadczy o esencji „lynchijskiej” - wśród piękna i ludzkości wśród dziwnych i niepokojących.

Próba podzielenia pracy Lyncha na gatunki lub tropy jest daremna, ale jego charakterystyczny styl pozostaje niewątpliwy. Jego filmy eksplorują świat pod powierzchnią, często dosłownie wyciągając zasłony, aby ujawnić ukryte prawdy. Niebieski aksamit to przykład, zaczynając od pozornie idyllicznego podmiejskiego otoczenia, zanim zejdzie w ciemny podziemny świat zbrodni i surrealizmu, pod wpływem Americana z połowy wieku, który maskuje głębsze prawdy.

Wpływ Lyncha obejmuje pokolenia twórców filmowych. Początkowo zainspirowany poprzednikami, w końcu stał się znaczącym wpływem, ucieleśniając esencję „Lynchian”. Termin ten nadal rezonuje we współczesnym kinie, jak widać w filmach takich jak ja, który widział TV Glow , który oddaje lynchijską atmosferę poprzez jej surrealizm i styl wizualny, bezpośrednio inspirowany Twin Peaks .

Twórcy filmowi, tacy jak Yorgos Lanthimos, Robert Eggers, Ari Aster, David Robert Mitchell, Emerald Fennell, Richard Kelly i Rose Glass, czerpali ze studni surrealizmu i mrocznego humoru Lyncha. Nawet Quentin Tarantino i Denis Villeneuve, w swoich pracach przed blokadą, odzwierciedlają nieziemskie wpływy Lyncha.

David Lynch, widziany tutaj z Jackiem Nance na planie Eraserhead , reprezentuje koniec epoki. Jego filmy, które często wywołują poczucie nostalgii podczas eksploracji ukrytych głębi rzeczywistości, nadal inspirują nowe pokolenia twórców filmowych. Gdy patrzymy pod powierzchnią, przypomina nam się trwałe dziedzictwo „linchian”, które zostawia.