Twin Peaks'ın ikonik pilotunda David Lynch, bir lise ortamında günlük yaşamın sıradan ritmini ustaca yakalar. Bir öğrenci sigara gizlice, bir diğeri müdürün ofisine çağırılır ve bir sınıfa katılım alınır. Bir polis memuru öğretmene girip fısıldadığında sahne aniden değişir, bir çığlık ve avlu boyunca koşan bir öğrencinin görüşüne neden olur. Bir duyurunun yakın olduğunu fark ettikçe öğretmen gözyaşları tutmaya çalışır. Lynch daha sonra, iki öğrenci arkadaşları Laura Palmer'ın öldüğünü anlayan iki öğrenci bakış atarken kamerasını sınıftaki boş bir koltuğa odaklar.

Lynch'in yeteneği, yaşamın yüzey detaylarına titiz bir şekilde dikkatini çekti, ancak her zaman daha derin araştırdı ve altında gizlenen rahatsız edici alt akımları ortaya çıkardı. Twin Peaks'tan gelen bu sahne, kariyerinin tematik özünü kapsar ve normallik ve disquieting bilinmeyen arasındaki gerilimi vurgular. Bununla birlikte, üretken kariyeri yirmi yılı aşkın bir süredir, her fan ile benzersiz bir şekilde yankılanan anlarla dolu, kesin linç sahnesi de değil.

"Lynchian" terimi, Lynch'in çalışmalarının karmaşıklıkları gibi kolay açıklamaya meydan okuyan rahatsız edici, rüya benzeri bir kaliteyle eş anlamlı hale geldi. Bu kalite, geçişini hayranların kabul etmesini zorlaştıran şeydir; Tekil bir sese sahip bir sanatçıydı, ancak çekiciliği bireyler arasında büyük ölçüde değişiyordu.

Çok az sanatçı kendi sıfatıyla onurlandırılıyor, ancak "Lynchian", "Kafkaesque" saflarına katılıyor ve daha geniş ve yönünü değiştiren bir deneyimi tanımlamak için çalışmalarının özelliklerini aşıyor. Genellikle belirli stilistik unsurlara atıfta bulunan "Spielbergian" veya "Scorsese-ish" gibi terimlerin aksine, "Lynchian" daha zor, sinir bozucu bir atmosfer yakalar.

Eraserhead'i izlemek, nesiller boyunca devam eden bir gelenek olan tomurcuklanan film meraklıları için bir geçit töreni oldu. Lynch'in etkisi, yeni bir nesil , ikiz zirveleri bağımsız olarak binglediğinde görüldüğü gibi, 2. sezonun Windom Earle dönemini keşfettiğinde zamansızdır.

Lynch'in çalışması, 2017 canlanma, Twin Peaks: The Return ile örneklenen garip bir zamansızlığa sahip. Burada, 1956'yı anımsatan bir yatak odasına, kendi çocukluğunu yansıtan kovboy dekoruyla tamamlandı. Yine de, bu çocuk, boyutsal klonların ve şiddetli karşılaşmaların anlatı dokusunun bir parçası olduğu Lynch'in gerçeküstü hayal gücünde bir dünyada yaşıyor.

İkiz Zirveler: Geri Dönüş, Hollywood'un nostalji eğilimi sırasında geldi, ancak Lynch, orijinal dizinin temel karakterlerine geleneksel bir şekilde güvenmeden beklentileri altüst etti. Uyumayı reddetmesi özünde Lynchian'dı.

Lynch'in Dune ile ana akım Hollywood'a girmesi kötü şöhretli bir yanlışlık ile sonuçlandı, ancak belirgin bir izini taşıyordu. Kargaşa'daki bir başyapıt olan Max Evry'nin kitabında belgelenen zorluklara rağmen, Lynch filmi, rahatsız edici bir proje içinde bile benzersiz vizyonunu sergileyen meşhur kedi/sıçan sağım makinesi gibi tuhaf görüntülerle aşıladı.

Lynch'in filmleri, ana temalara değinirken, Viktorya dönemi yan gösterilerinin rahatsız edici dünyasına giren ve John Merrick'in durumunu vurgulayan, Fil Adamında görüldüğü gibi akılda kalıcı bir güzelliğe sahiptir. Bu da "Lynchian" özünün bir kanıtıdır - garip ve rahatsız edici olanın ortasında güzellik ve insanlığı buluşturmak.

Lynch'in çalışmalarını türlere veya tropiklere kategorize etmeye çalışmak boşuna, ancak ayırt edici tarzı açıktır. Filmleri yüzeyin altındaki bir dünyayı keşfediyor, genellikle gizli gerçekleri ortaya çıkarmak için perdeleri geri çekiyor. Blue Velvet , daha derin gerçekleri maskeleyen yüzyılın ortalarında bir Americana'dan etkilenen karanlık bir suç ve gerçeküstücülük dünyasına inmeden önce görünüşte pastoral bir banliyö ortamından başlayarak bunu örneklendirir.

Lynch'in etkisi nesiller boyu film yapımcılarını kapsıyor. Başlangıçta öncüllerden esinlenerek, sonunda "Lynchian" ın özünü somutlaştırarak kendisi önemli bir etki haline geldi. Bu terim, doğrudan ikiz zirvelerden esinlenen gerçeküstücülüğü ve görsel tarzı ile bir Lynchian atmosferini yakalayan TV Glow'u gördüğüm gibi filmlerde görüldüğü gibi çağdaş sinemada yankılanmaya devam ediyor.

Yorgos Lanthimos, Robert Eggers, Ari Aster, David Robert Mitchell, Emerald Fennell, Richard Kelly ve Rose Glass gibi film yapımcılarının hepsi Lynch'in gerçeküstücülük ve karanlık mizah kuyusundan çekildi. Quentin Tarantino ve Denis Villeneuve bile, blokbüt öncesi eserlerinde Lynch'in diğer dünya etkilerini yansıtıyor.

Burada Easerhead setinde Jack Nance ile görülen David Lynch, bir dönemin sonunu temsil ediyor. Gerçekliğin gizli derinliklerini keşfederken sık sık nostalji duygusu uyandıran filmleri, yeni nesil film yapımcılarına ilham vermeye devam ediyor. Yüzeyin altına baktığımızda, geride bıraktığı kalıcı "Lynchian" mirasını hatırlatıyoruz.