Odkrywanie świata bębnów Taiko

Taiko (太鼓) obejmuje szeroką gamę japońskich instrumentów perkusji. Podczas gdy termin w języku japońskim zasadniczo odnosi się do każdego bębna, na arenie międzynarodowej oznacza ono różne japońskie bębny znane jako Wadaiko (和太鼓, „japońskie bębny”) i zespołowy styl perkusji o nazwie Kumi-Daiko (組太鼓, „zestaw perkusji”). Proces budowy różni się znacznie między twórcami, a przygotowanie ciała bębna i skóry potencjalnie trwa kilka lat w zależności od wybranych metod.

Początki Taiko są zakorzenione w mitologii japońskiej, ale zapisy historyczne wskazują na ich wprowadzenie do Japonii za pośrednictwem koreańskiej i chińskiej wymiany kulturowej już w VI wieku n.e. Co ciekawe, niektóre Taiko mają podobieństwa z instrumentami z Indii. Odkrycia archeologiczne z japońskiego okresu Kofun (VI wiek) dodatkowo potwierdzają obecność Taiko w tej erze. Ich historyczne role były różnorodne, obejmujące komunikację, wojnę, akompaniament teatralny, rytuały religijne, festiwale i koncerty. We współczesnym społeczeństwie Taiko odegrało znaczącą rolę w aktywizmie społecznym dla grup mniejszościowych zarówno w Japonii, jak i poza nią.

Występy Kumi-Daiko, z zespołami grającymi na różne bębny, powstały w 1951 r. Dzięki pionierskiej pracy Daihachi Oguchi i nadal rozwijają grupy takie jak Kodo. Inne style wydajności, takie jak Hachijō-Daiko, również rozwinęły się w określonych japońskich społecznościach. Grupy Kumi-Daiko nie ograniczają się do Japonii; Rozwijają się w Stanach Zjednoczonych, Australii, Kanadzie, Europie, Tajwanie i Brazylii. Występy TAIKO są wieloaspektowe, zawierające rytmy techniczne, formy strukturalne, specyficzne uchwyty patyka, tradycyjny strój i unikalne oprzyrządowanie. Zespoły zwykle wykorzystują różne rodzaje Nagadō-Daiko w kształcie lufy wraz z mniejszym Shime-Daiko. Wiele grup integruje wokale, struny i wiatry drewniane, aby uzupełnić dźwięki perkusyjne.