สำรวจโลกของกลองไทโกะ

ไทโกะ (太鼓) ครอบคลุมเครื่องมือเคาะญี่ปุ่นที่หลากหลาย ในขณะที่คำศัพท์ภาษาญี่ปุ่นในวงกว้างหมายถึงกลองใด ๆ แต่ในระดับสากลมันหมายถึงกลองญี่ปุ่นต่าง ๆ ที่รู้จักกันในชื่อ Wadaiko (和太鼓, "กลองญี่ปุ่น") และสไตล์การตีกลองที่เรียกว่า Kumi-Daiko (組太鼓, "ชุดกลอง") กระบวนการก่อสร้างแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญระหว่างผู้ผลิตด้วยการเตรียมทั้งร่างกายกลองและผิวหนังอาจใช้เวลาหลายปีขึ้นอยู่กับวิธีการที่เลือก

ต้นกำเนิดของไทโกะมีรากฐานมาจากตำนานของญี่ปุ่น แต่บันทึกทางประวัติศาสตร์บ่งบอกถึงการแนะนำของพวกเขาในญี่ปุ่นผ่านการแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมเกาหลีและจีนตั้งแต่ต้นศตวรรษที่ 6 CE ที่น่าสนใจคือไทโกะบางคนมีความคล้ายคลึงกันกับเครื่องมือจากอินเดีย การค้นพบทางโบราณคดีจากยุคโคฟุนของญี่ปุ่น (ศตวรรษที่ 6) ยืนยันการปรากฏตัวของไทโกในยุคนี้ บทบาททางประวัติศาสตร์ของพวกเขามีความหลากหลายครอบคลุมการสื่อสารสงครามการแสดงละครพิธีกรรมทางศาสนาเทศกาลและคอนเสิร์ต ในสังคมร่วมสมัยไทโกะยังมีส่วนสำคัญในการเคลื่อนไหวทางสังคมสำหรับกลุ่มชนกลุ่มน้อยทั้งในและนอกประเทศญี่ปุ่น

การแสดงของ Kumi-Daiko ซึ่งมีวงดนตรีเล่นกลองต่าง ๆ เกิดขึ้นในปี 1951 ขอบคุณงานบุกเบิกของ Daihachi Oguchi และยังคงเติบโตอย่างต่อเนื่องผ่านกลุ่มเช่น Kodo รูปแบบการแสดงอื่น ๆ เช่นHachijō-Daiko ได้พัฒนาขึ้นในชุมชนญี่ปุ่นที่เฉพาะเจาะจง กลุ่ม Kumi-Daiko ไม่ได้ จำกัด อยู่ที่ญี่ปุ่น พวกเขาเจริญเติบโตในสหรัฐอเมริกาออสเตรเลียแคนาดายุโรปไต้หวันและบราซิล การแสดงของไทโกะมีหลายแง่มุมรวมจังหวะทางเทคนิครูปแบบโครงสร้างด้ามจับแท่งเฉพาะชุดดั้งเดิมและเครื่องมือที่ไม่เหมือนใคร วงดนตรีมักใช้ประโยชน์จากNagadō-Daiko รูปทรงกระบอกชนิดต่าง ๆ พร้อมกับ Shime-Daiko ขนาดเล็ก หลายกลุ่มรวมเสียงร้องสตริงและสายลมเข้าด้วยกันเพื่อเติมเต็มเสียงที่ไพเราะ