Toen ik ging zitten om het nieuwste project van ontwikkelaar MercurySteam, Blades of Fire, te spelen, verwachtte ik dat een mix deed denken aan Castlevania van de studio: Lords of Shadow Games, doordrenkt met de moderne esthetiek van God of War. Een uur na het spel had ik echter het gevoel dat ik een zielsachtige ervaring navigeerde, waar de focus voornamelijk lag op wapenstatistieken in plaats van traditionele RPG -karakterontwikkeling. Tegen het einde van mijn hands-on sessie van drie uur realiseerde ik me dat Blades of Fire een unieke ruimte inneemt: het maakt gebruik van bekende elementen, maar weeft ze in een tapijt dat zowel fris als verkwikkend aanvoelt binnen het actie-avontuur genre.

Hoewel vuurbladen initiële vergelijkingen kunnen oproepen met de God of War -serie van Sony Santa Monica, is het geen directe kloon. De game deelt een donkere fantasie-esthetiek, impactvol gevechten en een nauwlettend volgend camera van de derde persoon, die doet denken aan de Noorse avonturen van Kratos. Er zijn talloze parallellen: in de demo heb ik een labyrintische kaart gevuld met schatkisten doorkruist, geholpen door een jonge metgezel, Adso, die assisteerde bij het oplossen van puzzels. Onze zoektocht leidde ons naar een vrouw van de wildernis die in een huis bovenop een gigantisch wezen woonde. De bekendheid van de game strekt zich uit tot leningen van FromSoftware, zoals aamvilvormige checkpoints die niet alleen gezondheidsdrankjes aanvullen, maar ook respawn vijanden.

Vuurbladen schijnt het meest fel in zijn mechanica. Het gevechtssysteem hangt af van directionele aanvallen, met behulp van elke gezichtsknop op de controller. Op een PlayStation -kussen richt Triangle op het hoofd, kruist de romp, terwijl vierkant en cirkel naar links en rechts veegt. Het lezen van de houding van een vijand is cruciaal; Een soldaat die hun gezicht bewaakt, kan bijvoorbeeld worden verslagen door laag te richten. De viscerale impact van deze aanvallen, met bloedspin door wonden, verbetert de ervaring.

Het gevechtssysteem van de game blinkt echt uit in baas -ontmoetingen. De eerste grote baas, een trol, had een secundaire gezondheidsbalk die ontkenning van schade vereiste. De ledemaat verwijderde afhankelijk van de aanvalshoek, waardoor strategische ontwapening van de club-swingingarm van de trol mogelijk was of zelfs zijn gezicht verwijderde, het tijdelijk blind en zwaaiend maakte.

Wapens in Blades of Fire vereisen constante aandacht. Ze zijn saai met gebruik, waardoor schade incrementeel wordt verminderd, waardoor het slijpen of de schakel van houding nodig is. Elk wapen heeft een duurzaamheidsmeter, die reparaties nodig heeft bij aambeeldcontrolepunten of smelten voor knutselen. Dit brengt ons bij de meest innovatieve functie van de game: The Forge.

Het wapenschermsysteem van Mercurysteam is opmerkelijk gedetailleerd. Het begint met het selecteren van een basissjabloon, die Aran schetst op een schoolbord, waardoor wijzigingen mogelijk zijn, zoals het aanpassen van de poollengte van een speer of kopvorm. Deze keuzes hebben direct invloed op de statistieken van het wapen, zoals het type bereik en het schade, en materialen beïnvloeden het gewicht en het gebruik van het uithoudingsvermogen. Crafting voelt echt meeslepend aan en culmineert in het noemen van je wapen.

Het knutselproces strekt zich uit tot een fysieke smeed -minigame in het aambeeld, waar spelers de kracht, hoek van de hamer en de lengte van stakingen regelen die overeenkomen met een ideale curve. Het overwerken van het staal verzwakt het wapen, dus efficiëntie is de sleutel. De complexiteit van de minigame kan frustrerend ondoorzichtig zijn en ik hoop op duidelijkere tutorials of verbeteringen bij de lancering.

Het concept van de Forge reikt verder dan de demo, met als doel een diepe band te creëren tussen spelers en hun gemaakte wapens tijdens een beloofde 60-70 uur durende reis. Terwijl nieuwe metalen worden ontdekt, kunnen spelers hun wapens reforeren en verbeteren, waardoor ze effectief blijven tegen steeds moeilijker wordende vijanden. Het sterfsysteem voegt deze binding gewicht toe; Bij de nederlaag laten spelers hun wapen vallen, dat in de wereld blijft om op te halen, waardoor een laag strategie en gehechtheid wordt toegevoegd.

De goedkeuring van MercurySteam van soulslike Mechanics is begrijpelijk, gegeven vanuit de invloed van Software op het genre en de geschiedenis van de studio met Blade of Darkness - een voorloper van de Souls -serie. Vuurbladen voelt als een spirituele opvolger, voortbouwend op de vooruitgang van andere studio's tijdens hun onderbreking van het genre.

Ik maak me zorgen-de generieke donkere fantasie-setting kan moeite hebben om een ​​avontuur van 60 uur te behouden en repetitieve ontmoetingen met dezelfde miniboss hint tegen potentiële variëteitsproblemen. De diepe verbinding tussen vervalste wapens en gevechten heeft me echter geïntrigeerd. In een tijdperk waarin complexe spellen zoals Elden Ring en Monster Hunter mainstream -aantrekkingskracht hebben gekregen, heeft Blades of Fire het potentieel om iets unieks en dwingend aan het genre toe te voegen.