De Doom-serie is al lang verweven met de pulserende ritmes van metalmuziek, een relatie die onmiddellijk herkenbaar is uit de iconische demonische beelden en met schedel beladen visuals die doen denken aan een ijzeren maiden-podium. Gedurende zijn 30-plus-jarige geschiedenis is Doom ontwikkeld naast metal, waarbij verschillende subgenres van Thrash tot Metalcore worden verkend, waarbij elke nieuwe game een nieuwe auditieve ervaring brengt die een aanvulling vormt op de innovaties van de gameplay.

Toen Doom in 1993 op het toneel barstte, werd de soundtrack sterk beïnvloed door de thrash -metalen reuzen van de late jaren 80 en vroege jaren 90, zoals Pantera en Alice in ketens. Het nummer "Untitled" van de E3M1: Hell Keep Level, bijvoorbeeld, weerspiegelt Pantera's "Mouth of War" met zijn soortgelijke riff. De score van componist Bobby Prince, met zijn digitale emulatie van bands zoals Metallica en Anthrax, legde perfect de urgentie en snelheid van Doom's gameplay vast en stuwde spelers door de gangen van Mars te midden van demonische vijanden.

DOOM: The Dark Ages - Gameplay Screenshots

6 afbeeldingen

Al meer dan tien jaar bleef de muziek van Doom zijn snelle gameplay weerspiegelen. De afgifte van Doom 3 in 2004 betekende echter een significante verschuiving. Geïnspireerd door overlevingshorror vereiste het langzamere, opzettelijke tempo van Doom 3 een nieuw geluid. Hoewel Trent Reznor aanvankelijk werd overwogen voor het geluidsontwerp, was het Chris Vrenna en Clint Walsh die het thema van de game maakten en inspiratie haalden uit "Lateralus" van Tool. Hun werk zorgde voor een verontrustende achtergrond die de griezelige sci-fi-setting van Doom 3 perfect aanvulde, ondanks de controversiële gameplay-mechanica van de game zoals de zaklamp.

Na een periode van ontwikkelingsuitdagingen keerde Doom triomfantelijk terug in 2016 met een volledige revisie. Regisseurs Marty Stratton en Hugo Martin, samen met componist Mick Gordon, brachten de serie terug naar zijn wortels terwijl hij de envelop duwde. Gordons score, met zijn Djent-invloeden en hartverschillende sub-basfrequenties, werd een van de meest gevierde soundtracks voor videogames, perfect synchroniseerd met de meedogenloze actie van de game.

Doom Eternal in 2020 evolueerde het geluid van de serie verder en leunde in het Metalcore -genre dat de late jaren 2010 en begin 2020 domineerde. Ondanks enige controverse rond de betrokkenheid van Gordon, was zijn invloed niet te ontkennen, waarbij de soundtrack het moderne metalcore -geluid van bands als Breng me The Horizon en Architects weerspiegelt. De gameplay van Eternal, met zijn toegevoegde platform- en puzzelelementen, voelde ook lichter in vergelijking met zijn voorganger, maar bleef intens zwaar.

DOOM: The Dark Ages, getoond in de recente Xbox -ontwikkelaar Direct, belooft deze traditie van innovatie voort te zetten. Met gameplay die teruggrijpt op de originele DOOM, introduceert maar nieuwe elementen zoals Mechs en Dragons, de soundtrack, gemaakt door de afwerking, put uit zowel klassieke als hedendaagse metalen invloeden. Het langzamere tempo van de donkere eeuwen, gecombineerd met zijn gezicht-eerste gevechtsbenadering, suggereert een behoefte aan een veelzijdige soundtrack die zowel zwaar als dynamisch kan zijn, wat de geluiden van banden als losgekloemde losbrengt met behoud van de thrash-wortels van de serie.

Als Doom: The Dark Ages bouwt voort op de erfenis van de serie en put inspiratie uit andere shooters zoals Titanfall 2, het weerspiegelt ook het evoluerende landschap van moderne metalmuziek. Met zijn mix van traditionele en experimentele elementen is The Dark Ages klaar om een ​​opwindende toevoeging aan de Doom -franchise te zijn, die niet alleen een spannende gameplay belooft, maar ook een soundtrack die heel goed een nieuwe favoriet zou kunnen worden voor metal- en gamingliefhebbers.